Bliskiego Wschodu
Encyklopedia PWN
orientalizm
odmiana egzotyzmu, w kulturze Zachodu nurt będący wyrazem zainteresowania kulturą, religią i obyczajowością ludów Wschodu (Orientu),
[łac. orientalis ‘wschodni’ < oriens ‘wschód’],
plakodonty, Placodontia,
rząd mor. gadów z podgromady Euryapsida, znany z triasu Europy i Bliskiego Wschodu;
na terenie Bliskiego Wschodu określenie stanowiska archeologicznego — pagórka, wzgórza, kopca — uformowanego z ruin i gruzu budowli wznoszonych głównie z cegły suszonej lub gliny oraz z innych pozostałości osadnictwa, pochodzących z jednej lub wielu faz osadniczych;
Aleksander III Wielki, zw. Macedońskim, gr. Aléxandros, ur. VII 356 p.n.e., Pella, zm. 10 VI 323 p.n.e., Babilon,
król Macedonii od 336 p.n.e.
dział archeologii staroż. Bliskiego Wschodu, który zajmuje się zbieraniem i klasyfikacją danych archeol. z terenów związanych z dziejami opisanymi w Biblii.
